por. Mk 10,45

Miałam posprzątać. Po prostu, zaprosiłam gościa. Popatrzyłam na mieszkanie i wiedziałam już – trzeba w końcu zrobić tutaj porządek. Zaczęło się od zwykłego ścierania kurzu, ale potem okazało się, że książki na półkach też wymagają uporządkowania. W szafie zimowe ubrania domagały się spakowania i zrobienia miejsca lżejszym strojom. Potem umyłam okna, pojaśniało, zawiesiłam więc świeżo wyprane firany. Odsunęłam kanapy, wymiotłam kurz zza regałów. Wstawiłam zmywarkę, umyłam lodówkę, wyszorowałam wannę i kabinę prysznicową. Niecierpliwie rozglądałam się dookoła, bo kiedy kończyłam jedną część pracy, pojawiało się coś nowego.  Spojrzałam na zegarek. Pobladłam. Mój gość powinien tu być dobrych kilka godzin temu. Wyjrzał z kuchni ze ścierką w ręku, uśmiechając się do mnie serdecznie i biorąc w swoje ramiona.

„Jak to dobrze, że zaprosiłaś mnie do siebie!”.

To właśnie usłyszałam. Zawstydzona spuściłam wzrok. Król królów, Pan panów, sprząta moje życie dużo gorliwiej ode mnie. On widząc moje zakłopotanie, przypomniał:

„Nie przyszedłem po to, aby mi służono, ale aby służyć. 
Aby służyć i dać swoje życie za okup za wielu.”

Ps 115

"Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę za łaskawość i wierność!"

Długo mnie nie było. Dziwny czas, ale to czas, w którym bardzo mocno doświadczam tego, że Jezus zwycięża moją słabość.  To czego doświadczam, to ogrom Jego łaski. To wszystko, jest Jego odpowiedzią, na moje niepewne "Tak!".

Doświadczam Jego błogosławieństwa.

W trosce drugiej osoby, kiedy dookoła gęstnieje ciemność.

W łasce prowadzenia, kiedy już mam pewność, że w swojej słabości nie potrafię podjąć zadania, które jest przede mną.

W radości ze wspólnej szczerości, kiedy zwycięża Miłość Chrystusa, w geście przebaczenia.

W pięknie tego świata, nawet jeśli tak trudno u mnie u uśmiech.

W prostej rozmowie, kiedy wątpliwość i niepokój zamieniają się w pewność i niosą ukojenie.

Tego jest więcej, dużo więcej. Chcę błogosławić Pana. Tu gdzie jestem, taka jak jestem. Nic więcej.